Kennismaken is ongemakkelijk…
Kennismaken… is lastig, lichtelijk ongemakkelijk, best spannend en altijd een beetje eng… voor mij tenminste!
Ik leg het uit, wie weet herken je het.
Kennismaken is nu eenmaal niet mijn ding. Als ik iemand eenmaal wat langer ken, dan loopt het contact altijd prima. Maar zo’n eerste keer, nee… dat is niet echt iets waar ik naar uitkijk.
En ja hoor… op de teamtraining met paarden, waar eerlijk gezegd mijn hart wel vol verwachting van klopt, hoor ik de trainer zeggen “We gaan eerst kennismaken met onze co-trainers”, dat zijn de paarden dus.
“Maar” mompel ik zachtjes voor mezelf “als ik het bij mensen al zo lastig vind, hoe moet dat dan bij paarden gaan?”.
Hoe moet ik dat doen? Wat moet ik zeker laten? Hoe benader je ze? Kun je ze aaien? Wat vinden ze prettig? Zien ze dat je onzeker bent?
Blijkbaar gaat het in paardenland toch anders…
De zwarte merrie kwam naar mij toe en snuffelde wat aan mijn jas. Haar super mooie ogen keken mij aan. Verder zei ze niets, ze vroeg niets, ze oordeelde me niet. Ze kwam alleen maar even kennismaken, meer niet.
Ik kreeg een brok in mijn keel. Blijkbaar hoefde ik hier niet iemand te zijn die wat had bereikt, iemand die in het bedrijf wat betekende, die zichzelf wat oppoetste, iemand die zichzelf wat mooier voordeed dan… ik mocht gewoon zijn wie ik ben.
Voor haar was ik oké zoals ik daar stond!
Ze keek me nog even aan voordat ze weer verder ging met grazen.
Het was alsof ze zei “Als ik voor jou net zo oké ben als jij voor mij, dan gaan wij het deze trainingsdag best samen redden”.
En terwijl ik daar stond te genieten van onze geslaagde kennismaking bedacht ik me dat wij in onze mensenwereld hier nog veel van kunnen leren. Ontmoeting met de ander vanuit ‘ik ben oké en jij bent oké’ geeft ontspanning en levert echt contact op.